1. kişinin duyu algılarının, kişinin algısal aygıtı veya bireysel bakış açısı tarafından koşullandırılmadan dış gerçekliğin doğrudan bilgisini sağladığı inancı veya varsayımı. kartezyenizmin ortaya çıkışından bu yana, çoğu felsefe böyle bir pozisyonun savunulamaz olduğunu varsaymıştır. jean piaget’nin bilişsel gelişim teorisi, çocuğun naif gerçekçilikten uzaklaşarak kavramsallaştırma ve mantıksal akıl yürütmeye doğru ilerlediğini vurgular. kavramsallaştırma ve akıl yürütme geliştikçe, naif gerçekçiliğin azalacağı varsayılır. doğrudan gerçekçilik; olgusal mutlakçılık olarak da adlandırılır. 2. sosyal psikolojide, kişinin olaylara bakış açısının nesnel gerçekliğin doğal, önyargısız bir yansıması olduğunu varsayma ve kişinin görüşlerine katılmayan herkesin önyargılı olduğu sonucunu çıkarma eğilimi. bkz. yanlış konsensüs etkisi.
Naif Realizm