Aşağıdakilerden bir veya daha fazlasını savunan herhangi bir konum veya teorik bakış açısı: (a) mantık kurallarının zihnin çalışma şeklini yansıttığı, dolayısıyla mantığın sadece zihnin işleyişine “uyduğu” için ikna edici olduğu; (b) dış gerçeklerin zihindeki fikirlere uygunluğunun doğrulanmasıyla hakikatin ortaya konduğu; (c) epistemolojik soruların zihnin çalıştığı yasaların anlaşılmasıyla yanıtlanabileceği; ve (d) kelimelerin anlamlarının onlara karşılık gelen fikirler tarafından oluşturulduğu. bu terim genellikle, tesadüfi ve olumsal olan psikolojik süreçleri bilginin temeli haline getirdikleri gerekçesiyle belirli yaklaşımlara veya teorilere yönelik bir eleştiri olarak kullanılır: olumsal olanı temel aldığı için, psikolojizm epistemolojik göreceliliğe doğru sürüklenecektir. terimin bu eleştirel kullanımı, matematiksel mantık alanındaki çalışmaları psikolojizmi ortadan kaldırmaya yönelik titiz bir girişim olarak görülebilecek olan alman filozof gottlob frege (1848-1925) tarafından ortaya atılmıştır. daha sonra mantıksal pozitivistler (bkz. mantıksal pozitivizm) ve farklı bir bakış açısıyla, ingiliz ampirizm ve çağrışımcılık geleneklerini eleştirmek için kullanan alman fenomenolog edmund husserl (1859-1938) tarafından ele alınmıştır. terim daha sonra alman filozof martin heidegger (1889-1976) tarafından husserl’in kendi çalışmalarına karşı kullanılmıştır; bkz. varoluşsal fenomenoloji.
Psikolojizm